Arteventura 21 mei 2021 1m2 x3m2

Het is moeilijk uit te leggen hoe het creatieve proces in het hoofd van een kunstenaar ontstaat. Hoe het van een klein zaadje, een gedachte, een zin, een idee uitgroeit naar een totaal plaatje.
Als ik daar met andere kunstenaars over praat, lijkt het alsof het voor iedereen een ander proces is. Een proces wat /dat/waar/waardoor/waarom/waarvoor/welke/een verhaal volgt naar aanleiding van eigen historie.
Dat maakt het proces ook juist interessant. Mijn kunst is dus een baksel/creatie van mijn verleden. Wat/wie ik ben, is wat ik maak idee/filosofie . Misschien de reden waarom kunstenaars zo graag met elkaar filosoferen ? Dat is wat ik ervaar in ieder geval.

Gisteren hebben we in ieder geval zalig gefilosofeerd met ons drieën. Op onze verlaten finca heeft Pim een auto. Dus Pim is King. Altijd makkelijker om naar het dorp te gaan met de auto van Pim, dat is 15 minuten. Zelf gaan is dus wandelen 50 minuten, en dan moet je ook nog 50 minuten terug…boodschappen doen duurt minimaal 20 corona- minuten, dus dat is 2 uur tijd, nog maar te zwijgen over het sjouwen met die boodschappen.
Dus Pim rijdt met veel liefde naar de supermarkt, wij gaven hem een etentje terug vandaag.

Natuurlijk hebben we daar zelf ook plezier van. Alles is dus win/win. Pim rijdt met plezier, wij rijden met plezier mee. Pim gaat graag uit eten, goed tafelen, goed glas wijn, alles erop en eraan. Dat geldt ook voor Ems en Gonn, dus nemen we Pim graag mee als onze eregast. Rode wijn? natuurlijk Pim, binnen zitten ipv buiten, jawel Mijnheer. De rode wijn was top, hoewel ik, en Ems ook eigenlijk, witte wijn liefhebbers zijn. Het was zalig rustig binnen, fijne stoelen, meteen de bediening bij je, terwijl ik eigenlijk liever buiten zou zitten als eerste keuze, Ems ook eigenijk. Zo zie je, dat toegeven soms ook in je eigen voordeel kan zijn. Hoewel mijn keuze van het eten, opeens iedereens keuze werd, dat dan weer wel 🙂
Naderhand wilde ik nog even “de winkel van Sinkel (NL) of de 100 Yen shop (JAP) of de 1dollar store (US) of de herkenbare Spaanse ” we have all”-shop in. We hadden namelijk een paar dingen nodig. Van mijn vroegere tijd `(leven) in Spanje kende ik nog de shops volgestouwd met alles wat je maar kan voorstellen. Kom binnen met een vraag en ze hebben het. Zo een had ik er ontdekt in het pitoreske, oh zo kleine Aracena. Ik wilde graag een badlaken, zo een sauna/turkse/kleinopvouwbare. Ik met mijn vertaalmachine naar binnen. Eigenlijk was hij gesloten. Maar als er dan 3 van die witneuzen met blauwe ogen aankomen, natuurlijk gingen de lichten weer aan 😉 Die handdoek, nee die had hij niet, wel andere. Ah nee, dan kon hij mij niet helpen.
Ems was mee naar binnen gegaan, keek ondertussen haar ogen uit. Stel je voor, een winkel met rijen van amper een meter breed, 3 meter hoog waar je ongeveer zijlings doorheen stapt, bommetjevol met attributen.
“wow hij heeft spuitbussen met verf! die zochten we nog!” riep Ems enthousiast . Ondertussen gebaarde hij mij om rond te wandelen, de slimmerik, dan zou ik vast wel iets vinden wat ik wilde. Natuurlijk lukte dat makkelijk, spuitflessen om zelf te vullen met ml aanduiding!, componentenlijm! katoen! Ook Ems had haar gading gevonden, dus samen voor een kleine 20 euro armer, hij rijker en blijer, gingen we tevreden naar ons kopje koffie ter afsluiting van het middagje Aracena.

Om dit allemaal te laten bezinken na onze terugkomst op de finca, namen we een duik in het zwembad, even poedelen, lang nakletsen op de rand. Een dag met weinig praktijk, maar veel inspiratie en fragmenten herinneringen die niemand ons meer afneemt. Het is fijn om soms win/win situaties te kunnen hebben, daar wordt iedereen blij van. Een auto en een belofte , een etentje en een paar vierkante meters, dat kan een dag worden om nooit meer te vergeten.

(foto: Pim Trooster)

Geef een reactie